Laatst gaf ik samen met Hanna Hakkenberg de cursus “spreken en zingen vanuit je wortels”. De combinatie van yoga en stemgeluid. Het was een heel fijne ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
Ik vroeg me echter af hoe nieuwsgierig deze titel mensen maakte.
In feite loop ik steeds weer tegen dezelfde obstakels aan. Hoe vertaal je het wetenschappelijke verhaal van de Lichtenberger methode in een begrijpelijke taal, mensentaal. Ik vertaal bijvoorbeeld een klein stukje tekst uit hun nieuwste boek letterlijk: “Het Lichtenberger Instituut is beïnvloed door zijn wortels, de vraagstelling in de ergonomie. Het ging er om, vrij van hypothesen en vooropgezette klankidealen, op basis van een belastingconcept de fysiologische voorwaarden van de phonatie door een multidimensionale meting te begrijpen.” Nou, zeg eens eerlijk: Wie ben ik nu al kwijt?
In ieder geval ben ik voortdurend op zoek naar de juiste tekst. In onze workshop vertelde ik een stuk over het functioneren van onze strottenhoofd. Als je de vibratie kan waarnemen in je stembanden, valt er een grote last van je schouders, door de echtheid van de woorden. De verbinding met je stemklank wordt dan groter en de belasting om te zingen kleiner.
Er bestaat een stimulatie om tussen je stembanden een zaadje te planten, dat wil zeggen: Je probeert zo het diepe gedeelte van je stembanden te activeren en de ruimte onder de stembanden voor resonantie te openen. Eigenlijk beïnvloed je door stimulaties altijd je lichaam om barrières af te bouwen en klank door te laten. Door deze oefening kwam ik op de uitdrukking “zingen vanuit je wortels”.
Dus de wortels die ík wilde aanspreken lagen ergens anders dan wat mensen in het algemeen onder wortels verstaan. De volgende keer moet ik dus een betere titel verzinnen!