Ik stond te wachten en meestal ben ik er toch te vroeg, of hebben de mensen toch veel langer voor dat ze de kilometers tussen vliegtuig een aankomsthal terug gelegd hebben. Ik wacht en met mij zeker dertig andere mensen.

We kijken allemaal op dezelfde plek op die geheimzinnige schuifdeuren waar elk moment je geliefde uit kan komen.

Omdat we dus met dertig mensen naar dezelfde plek kijken komt iedereen uit die schuifdeuren automatisch op toneel te staan, iedereen die eruit komt krijgt in het ware meer aandacht als hem lief is.

Het is dan ook interessant om te kijken wat mensen doen om die ongewilde aandacht niet aan te gaan.

Sommige lopen nadat ze een blik over ons hoofden heen gegooid hebben met versnelde passen aan ons voorbij, met het motto: Snel weg hier.

Sommige blijven een beetje verloren staan, zoekend naar de mensen die ze komen ophalen.

Sommige of bijna iedereen negeert de menigte. Er is misschien een iemand die ook even naar andere mensen gekeken heeft vanavond en die de situatie waarin hij terecht is gekomen bewust of onbewust aanneemt.

Mijn moeder komt uit de schuifdeuren en ook zij kijkt een beetje verloren, voor dat ik haar door wilde armzwaaien laat zien dat ik er ben. Mijn leraar toneel zei altijd: Het beste toneel is het leven, als je ergens staat te wachten, observeer de mensen.