Cathelijne Esser heeft in haar artikel heel duidelijk uitgelegd hoe de Lichtenberger methode werkt en wat het voor je stem doet.

Lees hier het hele artikel.

Kijk hier naar de uitzendig van de Masterclass.

Voor mij was het interessantste dat geluiden binnenkomen in de hersenstam, dus niet in het auditief geheugen. Lichtenberger onderzoek heeft uitgewezen dat zelfs als je niets kan horen je nog in staat bent om op akoestische signalen te reageren. “Als je hersenstam geactiveerd wordt door muziek worden neurotransmitter naar je frontale lab gestuurd en je concentratie wordt verhoogd” aldus Schreder.

Je kent het, mensen die met muziek erbij werken. Maar het gekste, wat verteld wordt in die documentatie, was dat Jaap van Sweden de bekendste Nederlands Dirigent een symfonie instudeert met daarbij Michael Bubble op de achtergrond. Kunnen we dat nog bevatten?

Als je zingt activeer je verschillende delen van je brein, het is gezond en je produceert stoffen die je gelukkig maken en ik zou nu beweren als je met de lichtenberger methode zingt dan wordt je ook nog eens gewaar van dat de klanken je hele systeem enerveren, alleen door je eigen stemklank….zonder chocola….

Groepsles

De groepsles wordt met vreugde bezocht. Soms zijn er weinig mensen soms is de kring vrij groot.

Het gekke en wonderbaarlijke is dat je voor de Lichtenberger methode niet veel mensen nodig hebt om groot te klinken. Ik zat een keer samen met Res klanken aan het maken en Mignon kwam wat later binnen. Ze dacht dat er 10 mensen aan het zingen waren.

In de laatste les zei Gust hoe vrolijk hij er hier soms vandaan gaat. Ik herken het zeg ik.
In het begin van mijn lichtenberger lessen voelde ik daadwerkelijk het endorfine stromen daarna. En als ik in Lichtenberg ben kom ik er anders weer terug.
Het leven is dragelijker als je met jezelf met je vlees en bloed bedoel ik in verbinding staat.. de klanken troosten.

Er stappen nieuwe mensen in in de groepsles maar dat betekent niet dat ze iets moeten inhalen. Dat verbaast me telkens ook altijd opnieuw en toch is een soort verdiepingsproces de hele tijd gaande. Het gaat niet om “kan ik het of kan jij het” maar om contact maken met je eigen lichaamNieuwsgierig?

Kom langs di 9.30 op Andreas Bonnstraat 12 in Amsterdam. 

Lichtenberger methode

Wie bezig is met de Lichtenberger methode weet dat spierkracht alleen klank verbreekt. Dus met al de fitnesstraining en de krachtmachines leer je niet zingen. Probeer het uit: bijt je tanden op elkaar.. en zing of neurie... laat los, laat je kaak door de klank elastisch vloeibaar worden en je systeem ontspant zich.

Ik moest in mijn zangles tussen de kaken inzetten, je houdt voor mogelijk dat het kan. Ik beleefde in een tweede ronde opeens mijn zachte gehemelte als landschap uit verschillende huiden. Ook daar zit veel teveel spanning.

Samen tonen maken

Frau Rohmert en haar schoonzoon de violiste Martin Landzettel gingen samen tonen maken. Ze versterkten elkaars trilling en de contact met de ruimtes die ze aanspraken. Een viool die brengt al een heel instrument aan klank met zich me. En bovendien zit dat instrument aan je lijf en aan je gezicht vast. Toch zijn de meeste violisten niet in staat om die trilling op te nemen door hun lichaam. Waarom? Omdat ze niet ermee bezig zijn. Omdat ze niet de juiste vragen stellen. Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat er geen violiste is die mij meer raakt dan Martin. Het is alsof je balsem smeert op je ziel. Alsof je ziel niet meer losstaat van je lichaam maar in je holtes huist.

Hij kwam altijd zo rustig over ook al sprong die in het ware het podium op. Het is zijn lichaamsbewustzijn. Hij is zich zijn bewegingen bewust. En dat maakt dat wij naar hem toe getrokken worden.

Ons westerse bewustzijn -zijn we eerlijk- gaat hooguit tot de nek- omdat die gespannen is maar zeker niet dieper. We leven in ons hoofd, ons lichaam nemen we hooguit waar als we hardlopen of sexen. Wanneer heb je voor het laatst je lijf gevoeld toen je een toespraak deed? Bij mijn bezoeken aan business netwerken zag ik de meest belachelijke figuren voor me staan. Dat is pijnlijk. Voornamelijk voor hun zelf.

Op toneel –welk toneel dan ook- geldt de regel, meer dat je je lichaam waarneemt ook als die trilt krachtiger kom je over. Mensen die hun lichaam negeren bij een presentatie en in hun hoofd zitten gaan de gekste dingen doen lichamelijk. Hun slimme praatjes past in geen manier bij hun klungelige bewegingen.

Wil je ook Obama effecten creëren met je presentatie?

Een studente van mij leid een koor en ze vroeg mij om een workshop voor de Koorleden te houden. Ik zag er een beetje tegenop, want wat moet ik  als ze de Lichtenberger methode helemaal niet zien zitten? Ik probeer mezelf tot rust te roepen want dit soort gevallen zijn uiterst zeldzaam en het zal nu zeker niet zijn dat al die oudere mensen in opstand komen.

Lichtenberger methode

Dus ik naar de kerk. Ik legde de mensen uit dat de grondleger van de Lichtenberger methode inmiddels net zo oud of ouder dan zij was en dat haar stem nog steeds vooruit gaat. Als zij zingt heb je het gevoel dat honderd vrouwen zingen.

In het algemeen bestaat de mening dat de stemfunctie met het toenemen van de jaren afneemt. En bij niet weinig mensen is dat ook het geval.

Chronisch hees

Niet zo met de Lichtenberger methode. Gisteren had ik  een vrouw, bij wie ze de stembanden kapot hebben gemaakt door een operatie. Ze is dus chronisch hees. We werkten met een ballon. Als je een ballon aan je kin houdt kan je de vibratie in de ballon merken. Daardoor verdubbeld zich de vibratie in je stem en daardoor zing je makkelijker. Ze kon binnen kortste tijd een prachtige u-o-u zingen. En haar spreekstem was vrij van heesheid.

Dit soort momenten zijn ontroerend en ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik elke dag mee bezig mag zijn.

Wist je dat een publiek bestaat vanaf drie mensen. Of beter gezegd vanaf 3 mensen praat je over een publiek.

Wat vind jij het ergste ?

Om iets voor te dragen voor je familie, je vrienden in de woonkamer?
Of om iets voor te dragen voor een grotere groep mensen?
Gisteren ging ik op scholen zoektocht voor mijn dochter. We kwamen bij een leuke school met veel creativiteit in zuid terecht.  De rector stond op een podium waar het licht verzorgt werd door  een groep studenten. Het was heel professioneel theaterlicht. De rector vond het niet fijn omdat hij onze gezichten niet kon zien.
Gek want de meeste mensen vinden het gewoon niet fijn dat ze wel de gezichten van hun publiek kunnen zien.
Wat denk je waarom heb je zo een sterk lichteffect in theaters? Je wil even een stemming creëren voor je verhaal en je personage. Je wil niet in eerste instantie aan de gedachtes van je publiek moeten denken en hoe goed dat ze jou nu vinden.

Verander de mensen voor wie je praat.

Als je je podium niet met licht kan beschermen probeer dan de mensen voor wie je praat te veranderen. Ze zijn allemaal dieren. Wat voor dieren heb je dan voor je? Ze zijn allemaal kinderen. Of ze zitten er allemaal in hun onderbroek. 
Laten we even voorop stellen dat 85% van alle mensen bang zijn om te presenteren  en 15% neemt het niet waar dat ze bang zijn.
Waarom was die rector niet zenuwachtig……hij was het wel, hij tippelde op en neer, sprak met weinig pauzes en best monotoon, en zijn handen deden ook maar wat. Maar toch hij is gewend om voor mensen te praten: dus veel ervaring opdoen en veel oefenen helpt. Het tweede wat heel belangrijk is: hij wil je iets heel leuks vertellen.

Business netwerk presentatie.

Ik was een keer in een business netwerk en er was een jonge man die steeds met de zin begon “he jongens moet je horen” Je gelooft het niet maar hij deed het elke week en het werkte elke week. Hij was gewoon ontzettend bezig met wat hem zo boeide.
Dus volgende keer, maak jou verhaal zo interessant dat je hem heel graag wil delen met iemand. En je concentreert je op dat  “willen delen”. Zoals je zou zeggen: Heb je al gehoord dat Trump President van Amerika is?

Daar zit ik dan, vers in het nieuwe jaar aangekomen, nog twee dagen vakantie, en ik heb het gevoel  dat de vakantie nog moet beginnen. 

Waarom is deze tijd toch altijd zo slopend? We hadden het goed aangepakt, familiebezoeken kort gehouden, nog een week thuis rond kunnen lummelen en toch voel ik me moe.

En dan gewoon zeggen. "Het is zoals het is".

Ik moet misschien wat  minder moeten, en dingen wat rustiger aangaan. Het gebeurt voornamelijk in ons hoofd.
Wat we voor een mening erover hebben. Dat we überhaupt een mening erover hebben, laat al zien dat we het leven (nog niet) kunnen leven zoals het op dat moment is. 

Voor de vakantie was ik ziek, dat vermindert de druk natuurlijk ook niet, als je als zelfstandig werkt. Maar het geweldige en eigenlijk leerzame ervan was, dat ik een heel andere tijdsbesef had. 
Ik had een stevige griep die duurde een paar dagen, maar ik had het gevoel dat ik weken lang weggedoken was. Grappig toch?

Dus ik weet zeker als we ons begrip van tijd zouden kunnen meer loslaten, zouden we veel minder stress beleven. Of anders gezegd als we gewoon zeggen, ik voel me zoals ik me voel op dit moment.

Als ik zing volgens de Lichtenberger methode, wil zeggen als ik mijn waarneming gebruik om fysiek contact met mezelf te maken mijn stem gebruikend, voel ik me dankbaar…

En ik ben dankbaar dat ik werken kan volgens deze methode. Dat mensen door mij de methode willen leren kennen. Het is de fijnste manier van werken, want ik moet jou niks leren, ik heb geen drukte om jou van iets te overtuigen. Ik gebruik mijn waarneming en stimuleer jou om de jouwe te gebruiken.  Ik ben zelfs altijd weer opnieuw verbaasd over de effectiviteit ervan. Verschillende mensen komen  bij mij: Professionele zangers, beginnende zangers, kinderen , volwassenen, business mensen, die een krachtiger stem nodig hebben, mensen met een stemprobleem, mensen die niet tevreden zijn met hun stem, mensen die hun stem meer willen ontwikkelen,  enzovoort.

Maar mensen schrikken ook over hoe goed het werkt. Mijn theaterleraar zei altijd: Succes is net zo moeilijk te verdragen als geen succes. Een tijdje geleden kwam een jonge vrouw bij mij op les, die duidelijk een aandoening had op haar stembanden. Ik was zeer verbaasd om haar stem te horen. Het klonk alsof ze vijf keer verknipt was. Dat had ik nog nooit eerder mee gemaakt. Ik deed met haar een stimulatie volgens de Lichtenberger methode. Ze sprak er heel goed op aan en ze kon ook zelf horen wat de methode met haar deed. Opeens had ze weer een volle ronde grote stem. Ze kwam nooit meer terug.

Toch ben ik dankbaar dat ik haar mocht meemaken.

Ik hoor steeds weer van mijn leerlingen dat het moeilijk is om de Lichtenberger methode thuis toe te passen. Laten we voorop staan, dat het gedeeltelijk zo is. Twee paar oren horen meer dan een paar. En soms is het makkelijker waarnemen van buitenaf.

Maar probeer er toch mee om te gaan. Je kan opnieuw het thema waarmee je in de les bezig was, onderzoeken. Daar ligt echter een valkuil. Ik was een tijdje heel erg bezig om mijn best te doen, om de toestand die ik ervaren had in de les weer te bereiken. Ik was bezig met een doel te bereiken, ja en dat levert alleen maar stress op. Langzaam maar zeker begon ik te oefenen en mijn bewustzijn te raadplegen. Als er stress ontstond, stopte ik. Zo leerde ik alleen met mijn waarneming bezig te zijn.  5 minuten oefenen voelen dan als een moment van heling, troost en vreugde.

Nee de Lichtenberger methode is geen therapie vorm, maar het kan zeker therapeutisch werken, helend.   Er zijn mensen die als patiënten opgegeven worden door de traditionele logopedie en die verlichting en heling vinden met de Lichtenberger methode. Maar het is ook belangrijk om fysiologische aandoeningen eerst serieus medisch te onderzoeken.

Dus waar het op neer komt is, in eerste instantie een analyse maken van wat is er vandaag. Wat gaat goed, voelt goed, zingt makkelijk. Probeer dit eerst te accepteren, volledig aannemen. Meestal ligt daarin al de verandering. 

Beste mensen

Mijn webmaster ligt me al het hele jaar in mijn oren, ga schrijven. Ja nu is schrijven een echte passie van mij, maar niet per se schrijven in een vreemde taal. En of ik het wil of niet, of mensen mij complimenten maken of niet, ik weet het soms niet zeker, en kwebbel maar iets. 

Pluk de dag.

Ik had een vriendin aan de telefoon wiens vader stervend is. Ik wilde iets troostends zeggen, tegen haar, iets wat haar kracht geeft om deze zware tijd uit te houden. Ik zei: Pluk de dag. Ik bedoelde, neem elke dag zoals die is, probeer het mooie te zien in het verdriet, laat je troosten door het moment.

Maar dat betekent pluk de dag niet. Pluk de dag betekent dat je iets leuks niet wilt uitstellen tot later. Dus het zegt alleen een klein gedeelte van wat ik haar wilde zeggen.

Sorry alvast

Dus alvast sorry van te voren voor  mijn taalgebruik.  Ik heb  trouwens  jaren geleden de inburgeringcursus gevolgd  met  een staatsexamen als afsluiting.- 

Mijn man weet nog steeds niet hoe ik dat kon halen.

Anna

In een documentaire vertelde Jaap van Zweden (violiste en dirigent) dat iemand hem vroeg wat je kan doen als je podium angst hebt.

JvZweden zei: Als je goed voorbereid bent hoef je niet bang te zijn!

Wat een stelling!

Als iemand bij mij komt met dezelfde vraag kijk ik er gedifferentieerder naar, maar waarom laten we zijn antwoord niet eens tot ons doordringen.

Als je op de fiets, in de auto, op je zeilboot, in je wandelschoenen stapt ben je ook niet bang toch? Je bent wakker want je komt verschillende collega's tegen, en je moet kijken dat je niet met elkaar botst, maar je bent niet bang. Waarom?

Omdat je de handeling al honderd a duizend keren gedaan hebt, dus je kan het.

Ja maar misschien ben je nog niet 100 keer opgetreden. Dan zorg ervoor dat je oefent om op te true den, voor je moeder, voor je buren, voor je vrienden, zelfs voor je kat!!!!!

Professionele theaterproducties proberen de prestatie druk van de première te halen om dagen daarvoor testvoorstellingen te geven. Dat is slim en gezonder voor de acteurs.

Dus heeft Jaap van Zweden toch gelijk?

Ik stond te wachten en meestal ben ik er toch te vroeg, of hebben de mensen toch veel langer voor dat ze de kilometers tussen vliegtuig een aankomsthal terug gelegd hebben. Ik wacht en met mij zeker dertig andere mensen.

We kijken allemaal op dezelfde plek op die geheimzinnige schuifdeuren waar elk moment je geliefde uit kan komen.

Omdat we dus met dertig mensen naar dezelfde plek kijken komt iedereen uit die schuifdeuren automatisch op toneel te staan, iedereen die eruit komt krijgt in het ware meer aandacht als hem lief is.

Het is dan ook interessant om te kijken wat mensen doen om die ongewilde aandacht niet aan te gaan.

Sommige lopen nadat ze een blik over ons hoofden heen gegooid hebben met versnelde passen aan ons voorbij, met het motto: Snel weg hier.

Sommige blijven een beetje verloren staan, zoekend naar de mensen die ze komen ophalen.

Sommige of bijna iedereen negeert de menigte. Er is misschien een iemand die ook even naar andere mensen gekeken heeft vanavond en die de situatie waarin hij terecht is gekomen bewust of onbewust aanneemt.

Mijn moeder komt uit de schuifdeuren en ook zij kijkt een beetje verloren, voor dat ik haar door wilde armzwaaien laat zien dat ik er ben. Mijn leraar toneel zei altijd: Het beste toneel is het leven, als je ergens staat te wachten, observeer de mensen.

Mijn kind zingt de hele dag. Als ze speelt als ze knutselt, tekent, schrijft. Als het langer stil is dan leest ze een boek, maar meestal hoor ik haar in haar kamer zingen. Het gaat haar niet om dat dat iemand moet horen, juist niet, het is pure uitdrukking van vreugde, zo klinkt het voor mij tenminste.

We weten dat kinderen totaal kunnen afdwalen in hun spel, dat ze in een eigen wereld zitten en helemaal niet doorhebben dat wij het kunnen horen.

dat is een wonderbaarlijke gave die we verliezen als we groter worden of tenminste de meeste van ons. Wie heeft nog een grootmoeder die stond te zingen bij het koken? Die mijne zong alleen in de kerk. Tenminste iets. Veel mensen die bij mij op zangles komen zeggen dat ze graag willen zingen maar het niet durven.

Begin maar in de douche, daar is toch wel nog de ruimte voor.